Sevgili günlük;

Uzun bir aradan sonra pazartesi günü söylenerek değil de yataktan fırlayarak kalktım. Çünkü bugün okul var! Önceden ‘bugün okul var’ demek gayet sıradandı ancak neredeyse bir yıldır okula gitmediğim için kendimi çok garip hissediyorum.

Ve okul yolu başlar. Betül’ün,Şeyma abla çığlıkları ile arabaya biniyorum, bu uzun yolu bile özlemişim. Gölcük’ün trafiğini bile. Okula yaklaştıkça kalbim hızlanmaya başlıyor. Ve okulun o tanıdık bayırı. Kalbim yerinden çıkacakmış gibi. Okulum… Okula girince heyecanım gidiyor. Derse giriyoruz. Ve dersten çıkıyoruz. Ama en çok arkadaşlarımı ve öğretmenleri görmek beni mutlu ediyor. Nereye çevirsem başımı anılar, anılar,anılar… Daha dün gibi hatırlıyorum; COVİT-19 salgını başlayınca herkesin okuldaki telaşını: kolonyalar, maskeler ve eldivenler…  Şimdiyse daha önce sadece doktorlarda görebileceğimiz maskeler her yerde. Ve okul bitti. Eve döndüm, haşatım çıkmıştı… Ne kadar hamlamışım ya…