Otuz yıl sonradayım, dünyanın cıvıl cıvıl olduğu zamanın otuz yıl sonrasında. Tanıdıklarımın çoğu artık bambaşka kişiler, kimisi veteriner olacakken robot doktoru oldu, kimisi küçük esnaf olacakken büyük elektronik eşya pazarlama şirketi kurdu. Dünya bambaşka ben ise emekli oldum. 40 yaşında emekli olmak... Otuz yıl önce kırk yaşında emekli olmak mümkün değildi, o cıvıl cıvıl zamanlarda. Artık kültürel yerlerden çok, iş yerleri ve inşaat alanları geziliyor.
Nedeni; marka üretici hayranlığı. İş yerlerinin dünyaya ve iş dünyasına katmış olduğu emekten çok binalarının dış görüntüsü önemseniyor. Yaşlıları önemseyen yok, herkes otuz beş yaşını geçmiş kişileri hor görüyor ve emekli ediyor. Çünkü artık onlara kendilerince yaşlı diyorlar ve işleri yanlış yahut eksik yapacaklarını düşünüyorlar. Evlenenlere ise artık altın değil elektronik eşya fotoğrafı takılıyor, takılan fotoğraf düğün sonrası çifte hediye ediliyor. Dünya çok değişti, hemşireler yerine hemşirelerin kodladığı ve onlarla tıpatıp aynı şeyleri yapan “Robot Hemşireler” var. Artık bina yapacak yer kalmadı, müteahhitler yeni ev yaptıramayınca satamıyor ve para da kazanamıyor. Binalarının üstüne kat çıkıyorlar, birbirileriyle kat çıkmak için içten içe yarışa giriyorlar. Eğlenme kelimesi yasaklanmak üzere, dünya yöneticileri herkesin ciddi olmasını doğru buluyor. Dünya çok değişti, nerede o cıvıl cıvıl 30 yıl öncesi.
