1992, Aralık
Ah, ne kadar güzel bir manzara! Benim ben, beyaz güvercin. Çocuklar karda oynuyor. Şu yaramaz gene kışlık kıyafetlerini içeride unutmuş. Şuradaki yeşil montlu ufaklık bile senden daha az unutkan! Ooo, yaşlı amca evine gidiyor, birazdan yem atar.

Ama önce öğretmenin attığı yemden kalanları yiyeceğim. Hıhhh, şu kendinden bihaber kargalar birazdan köpeğin onlara saldıracağını anlayamışlar galiba.

2003, Ocak
Artık kış geç gelip erken gidiyor. Tıpkı istenmediğini bilen bir misafir gibi. Olsun, kışı çok seviyorum. Kış bembeyaz ve saf. Benim beyazlığım ve görkemliliğim kadar olmasa da.

2019, Aralık
Kış artık gelmiyor. Küsmüş bir dost gibi. Herkes kışı geri istiyor ama kimse geri getirmek için uğraşmıyor. Kışı çok özlüyorum. Ah güzel kışım, beni bırakma. Ne olur geri gel!

2029, Şubat
Ölüyor dünyam. Ölüyor kışım, yazım, baharım, güzüm. Ölüyor üstünde yaşam olan tek gezegen. Ölüyor kibrim, gururum. Öyle bir yangın ki bu, sönmeyecek. İnsanlar bunu kendileri yaptılar. Herkes evinden, gezegeninden oldu. Ölüyor dünyamla beraber kışım.